Vorige week was ik tijdelijk in 1989. Alle (soorten) voorzieningen die er toen niet waren, heb ik opzij geschoven. Het doel was inspiratie opdoen, voor mezelf, voor anderen en voor werkgevers in zorg, welzijn en sociaal domein. We zoeken immers naar nieuwe oplossingen voor veerkracht en inzetbaarheid.
Een inzicht dat ik graag wil delen gaat over contant geld. In 1989 kon je
geld uit de automaat pinnen, maar er waren nog geen mogelijkheden om te pinnen in winkels. Ik heb een week alles contant betaald. Wat ik verwacht had, was dat ik hierdoor veel beter zicht had op wat ik uitgaf. Maar er was nog een onverwachte andere ervaring.
De eerste keer dat ik mijn boodschappen afrekende en mijn portemonnee opendeed, dacht ik: wow, ik heb geld! Ik voelde me met de paar briefjes veel rijker dan met mijn pinpas. Ik pakte een paar bankbiljetten en gaf die aan de kassamedewerker en zei: “Alsjeblieft.” En toen voelde het alsof ik haar en de winkel betaalde voor de boodschappen die ze mij geleverd hadden, met het geld dat ik zelf verdiend had. Ik werd daar blij van. En trots. En ik voelde een samenwerking met die winkel.
Ik heb erover nagedacht waarom dit anders was dan pinnen. Als ik pin, houd ik een pasje tegen een apparaat. Dat apparaat is niet de medewerker of de winkel. Als ik mijn pasje terugdoe in mijn telefoonhoesje, is er niets veranderd aan wat ik in mijn zak heb. Er is ook niets veranderd aan het apparaat waarmee ik gepind heb, of aan de winkel waar ik ben. Ik heb mijn recht om dingen mee te nemen uit een winkel bevestigd door een stuk plastic tegen een apparaat te houden. Dat is heel anders dan tastbaar geld gebruiken als ruilmiddel om de inspanningen van de ene persoon te ruilen tegen iets wat de andere persoon biedt.
Hoe is dit relevant voor werkgevers? Heel relevant, als je kijkt hoe we ons best doen op het binden van medewerkers in cruciale beroepen. Hoe gaat het uitbetalen van salaris? Dat verschijnt eenmaal per maand automatisch op de bankrekening. Het is een soort verworven recht van de medewerker vanuit ‘de werkgever’ (geen persoon). De gezamenlijke beleving van dit moment, dat je geld krijgt voor je harde werk, is nihil. Dit kost dus binding van de medewerker met zijn werk en werkgever!
Ik denk niet dat het nog in de huidige tijd past om een loonzakje uit te delen eenmaal per maand (hoewel mijn moeder dat nog meegemaakt heeft, dus zo lang geleden is het niet). 😉 Maar er zijn wel manieren om de maandelijkse uitbetaling explicieter aandacht te geven als beloning voor hard werk. Bijvoorbeeld door de leidinggevende er aandacht aan te laten besteden op de dag dat er uitbetaald wordt.
